Μπορεί να φαινόμαστε άψυχα καμιά φορά μέταλλα σ’ όσους δεν ξέρουν ν’ ακούσουν. Ίσως να’χουν και δίκιο. Το λένε καμιά φορά όταν κάτι δεν πάει καλά. ‘Έλα μωρέ, σίδερα είναι.’ Μπορεί να χουν και δίκιο, δεν ξέρω.
Είμαστε όμως καλή παρέα. Αυτό όλοι το παραδέχονται. Ξέρουμε πράγματα, μ΄ένα δικό μας τρόπο. Ξέρουμε τραγούδια ένα σωρό. Ρυθμικά, λυπημένα, αργόσυρτα, χαρούμενα, υστερικά καμιά φορά. Αναλόγως τα κέφια. Ξέρουμε μπλουζ, έχουμε βραχνές φωνές και κανένα βράδυ που η εθνική καθρεφτίζει μπλέ ματιές αν μας ακούσεις προσεκτικά θ’ ακούσεις αυτό που θες.
Ίσως Joe Cocker.
Many rivers to cross.
Υπάρχουν φορές που δεν τραγουδάμε, μέρες ολόκληρες. Σερνόμαστε μόνο σε μια γκρίζα πόλη. Χειμώνες, ολόκληροι χαμένοι μερικές φορές. Ή στημένες ώρες έξω στο δρόμο, γυαλισμένες και άψυχες.
Για άλλους πάλι είμαστε ένα φτηνό πήδημα. Πήδημα και πέταμα στην άκρη για τον επόμενο. Άλλοι μας φτιασιδώνουν ατέλειωτα χωρίς ποτέ να μας χαρούν, μέχρι που σαπίζουμε στα στολίδια μας. Και η μουσική είναι σχεδόν πένθιμη.
Ίσως Joe Cocker.
St. James Infirmary.
Μερικοί όμως ακούνε. Δεν το πιστεύω ότι είναι όλοι άψυχοι σαν εμάς. Πιστεύω ότι ακούνε, ότι ξέρουν. Κάποιοι που μας γυαλίζουν για πάρτη τους. Που μας χαιδεύουν ώρες. Που μας χορεύουν στους πιο όμορφους χορούς σε άδειους δρόμους. Που μας κοιτάνε γιατί ξέρουν ότι κάπου χαμογελάμε κι εμείς.
Ίσως ερωτικά.
Ίσως Joe Cocker.
Υοu’re so beautiful.
Και που γι’ αυτούς δεν είμαστε σίδερα αλλά έχουμε ψυχή. Αυτό το διάφανο άπιαστο πραγματάκι που αναπνέει με δικούς του ρυθμούς. Μόνο για όσους μπορούν να το δουν. Σχεδόν άυλο.
Σχεδόν Joe Cocker।
Υ.Γ Το κειμενο ειναι απο "το στομα του λυκου"
