ΠΑΛΙ ΛΥΚΟΣ "απιστευτος"

Σάββατο το απόγευμα που πέρασε, λίγο πριν σουρουπώσει που είναι η αγαπημένη μου ώρα, είπα να πάω μια βόλτα στην πόλη μετά από πολύ καιρό.

Λίγο ψύχρα, λίγο ζέσταμα στον Οβελιξάκο, γαντάκια και πάμε. Παραλιακό, μέτρια κίνηση, σλάλομ χαλαρό ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα. Κοιτάω προς τη θάλασσα, αεράκι, σέρνομαι με μια κρεμασμένη ταχύτητα, cruisin’ και καλά. Γυρνάω δεξιά και βλέπω μια μαμά που για άγνωστο λόγο δίνει χαστούκι σ’ ένα πιτσιρίκι. Στο αυτοκίνητο που προσπερνάω κάποιος κορνάρει με το που άναψε πράσινο και φωνάζει δυνατά ‘έλα μαλάκα έφυγες’ στο μπροστινό του.

Λίγο αφηρημένος, ευτυχώς προλαβαίνω και φρενάρω στον πεζό που πετάχτηκε απ’ το πουθενά να περάσει απέναντι. Πίσω μου φωνάζουν που φρέναρα, μάλλον έπρεπε να τον έχω χτυπήσει και να περάσω. Σκουπίδια που έχει πάρει ο αέρας και παρακάτω στο ίδιο πλάνο έχω ένα πιτσιρίκι να πουλάει χαρτομάντηλα στο φανάρι, ενώ πιο πέρα ένας γέρος ψάχνει τα σκουπίδια. Αφίσες με τραγουδιάρες από σκυλάδικα σχισμένες, σπασμένες ταμπέλες, λακκούβες διάσπαρτες στο γλυστερό κωλόδρομο και μπλόκο μπάτσοι να γράφει για κράνη.

Η χαλαρή βόλτα στην πόλη μπήκε στην κωλότσεπη. Άστο άλλη φορά. Το ξαναδοκιμάζουμε σε καμιά 10ετία πάλι. Να μην ξεχάσω ότι μόνο οι πολιτικοί φταίνε, όχι όλοι γύρω μου, μαζί κι εγώ. Να μην ξεχάσω να κοιμηθώ το βράδυ. Να μην ξεχάσω να μαζεύω λεφτά να πάρω πιο καλό αυτοκίνητο. Να μην ξεχάσω να ψηφίσω.

Η πόλη σβήνει γρήγορα πίσω μου όπως και τα απομεινάρια της μέρας, και βρίσκομαι για άλλη μια φορά στην εθνική να χτυπάω κόφτες κι εγώ και το μηχανάκι. Και; Είναι λύση αυτή θα μου πεις σπουδαγμένε μου φίλε; Όχι. Αλλά είναι μια σωτηρία. Κι είναι πολύ μεγάλο πράγμα που λέει και το άσμα.